In het najaar van 2021 werd het leven van Toos Perquin, 66 jaar, volledig op zijn kop gezet. Al jaren had ze astmatische bronchitis, toen ze te maken kreeg met de voor haar extra uitdagende gevolgen van COVID-19. Haar herstelproces was niet eenvoudig en zij raakte, zoals ze zelf zo treffend benoemd, “zichzelf kwijt”. Totdat ze door haar longarts werd doorverwezen naar Merem Medische Revalidatie in Hilversum. Hier volgde een intensief klinisch revalidatietraject van 10 weken dat haar leven veranderde.

Storm in mijn lichaam
Toos herinnert zich nog goed hoe de problemen met haar ademhaling haar dagelijkse leven verstoorden. "Het voelde als een storm in mijn lichaam en ademhalen werd een ware strijd. Ik liep de hele dag met mijn puffer rond. Voorheen was ik altijd onderweg en had ik een leuke baan in de bakkerij van mijn zus. Nu kon ik nog geen 100 meter lopen zonder volledig buiten adem te zijn. Hierdoor verloor ik mijzelf een beetje en moest ik de ‘oude’ Toos weer terugvinden.”

 “Ik weet nog goed dat de longarts een behandeling bij Merem voorstelde. Ik kende Merem helemaal niet en dacht dat de behandeling binnen een week of twee wel klaar zou zijn. Na de intake werd door de longarts een opname in de kliniek voor 10 weken voorgesteld. Na overleg met mijn man besloot ik deze kans met beide handen aan te pakken. Het had niet beter kunnen uitpakken, want vanaf de eerste dag stond het behandelteam van de longrevalidatie 24/7 voor mij klaar om vervolgens weer die vrolijke, gezellige, zorgzame Toos te worden die iedereen kent.”

Persoonlijk behandelplan
Gedurende haar revalidatieproces ondervond Toos niet alleen fysieke vooruitgang, maar benadrukt ze ook de empathie en professionaliteit van het behandelteam: "Ze begrepen mijn zorgen zo goed en werkten samen met mij aan een persoonlijk behandelplan. De communicatie was geweldig en ik voelde me echt betrokken bij mijn eigen herstel. Dat is voor een groot deel te danken aan de toewijding en het enorme geduld van mijn behandelaren.”

Toos vertelt: “Acceptatie, grenzen bewaken en omgaan met emoties vormden de rode draad tijdens mijn revalidatie. Niet alleen tijdens de behandelingen, maar ook in de activiteiten die werden georganiseerd.” Een langwerpig beeldje met drie holtes dat op haar kast staat, symboliseert dit: “Dat beeldje heb ik gemaakt tijdens het open atelier wat door vrijwilligers wordt begeleid. Al zeg ik het zelf; het is echt een kunstwerkje geworden. Het herinnert me aan een hele bijzondere periode in mijn leven. Voor mij staat het voor de herwonnen grip op mijn emoties, het vermogen om mijn grenzen te bewaken en de acceptatie van de hele situatie. Een prachtig aandenken!”

Meer dan een positief herstel
Tijdens de klinische opname ontdekte Toos ook een hernieuwde levenslust. “Ik heb geleerd om mijn lichaam te waarderen en te luisteren naar wat het nodig heeft”, zegt ze met een glimlach. “Bij Merem leerde ik dat kortademigheid en benauwdheid echt twee verschillende dingen zijn. Het is allebei vervelend, maar je kunt je leefgewoonten hierop aanpassen. Waarom bijvoorbeeld op je buik zwemmen als het op je rug veel comfortabeler is met zo’n leuke gekleurde ‘slurf’ (zwemnoodle)?”, aldus Toos die nog zichtbaar nageniet van haar behandelingen in het zwembad.

Ondanks haar twijfels voorafgaand aan Toos’ klinische opname bij Merem, werd haar verblijf een fijne tijd welke naast een positief herstel, zelfs leidde tot een hechte vriendengroep. “We zaten daar allemaal in hetzelfde schuitje. We begrepen elkaar en hadden aan één woord genoeg. Je gaat zo intens met elkaar om dat we elkaar echt misten toen we weer naar huis gingen. Het was wel even wennen: van de veilige omgeving van Merem naar je eigen huisje waar je alles wat je hebt geleerd zelf in de praktijk moet gaan brengen. Via de app steunden we elkaar en deelden we ervaringen. We zijn echt vrienden voor het leven geworden!”

Succesvol revalidatietraject
De ervaring van Toos’ illustreert de meerwaarde van een goed revalidatietraject. “Ik gun het echt iedereen die in hetzelfde schuitje zit. Bij Merem leer je weer van jezelf te houden en te leven met de mogelijkheden die bij je passen. Als patiënt sta je centraal en word je ondersteund op zowel fysiek als emotioneel vlak. Iedereen is mooi van buiten maar ook van binnen. Dat accepteren brengt je zoveel verder!”